திரும்பத் திரும்ப வரும் ₹13.71 ரகசியம்: முடிவற்ற கால சுழற்சி | கற்பனைக் கதை

கதைச்சுருக்கம்:

                மூன்று வெவ்வேறு நபர்கள், வெவ்வேறு சூழ்நிலைகளில் காணாமல் போயிருக்கின்றனர். அவர்கள் விட்டுச் சென்ற ஒரே ஒரு தடயம்: ₹13.71 என்ற ஒற்றை மளிகைக் கடை ரசீது. இது விபத்தா? அல்லது திட்டமிட்ட சங்கேதமா? இந்த விசித்திரமான எண்ணைத் துரத்திச் செல்லும் துப்பறிவாளர் கதிர் சண்முகம், இந்தக் காணாமல் போன சம்பவங்களுக்குப் பின்னால் ஒரு மிகப் பெரிய மர்மமும், ஒரு ரகசிய அலைவரிசையும் ஒளிந்திருப்பதை அறிகிறார். உண்மையை நெருங்க நெருங்க, அந்தத் திரும்பத் திரும்ப வரும் எண், கதிரையே ஒரு பயங்கரமான சுழற்சிக்குள் இழுத்துச் செல்கிறது.

இது ஒரு முடிவற்ற ஆரம்பம்.

அத்தியாயம் 1: மூன்று கோப்புகள், ஒரே எண்

           சென்னை பெருநகர காவல் நிலையத்தில், டிடெக்ட்டிவ்(Detective) கதிர் சண்முகத்தின் மேசை எப்போதும் ஒழுங்காக இருக்கும். ஆனால், இப்போது அங்கு மூன்று கோப்புகள்(files) அடுக்கப்பட்டிருந்தன. கடந்த ஒரு மாதத்தில் காணாமல் போன மூன்று நபர்கள் பற்றிய கோப்புகள் அவை. இந்த மூன்று வழக்குகளும் கதிரின் கவனத்தை ஈர்த்த ஒரே ஒரு விசித்திரமான காரணத்தால்: ரசீதில் குறிப்பிடப்பட்ட “₹13.71” என்ற திரும்பத் திரும்ப வந்த எண்.

மளிகைக் கடை ரசீது

முதலில் காணாமல் போனவர், 45 வயதான புகழ்பெற்ற கட்டிடக் கலைஞர்(Architect) கோகுல். அடுத்த வாரம், 72 வயதான ஓய்வுபெற்ற வரலாற்றுப் பேராசிரியர்(History professor) லீலா காணாமல் போனார். மூன்றாவது மற்றும் கடைசி ஆள், 28 வயதான இளம் மென்பொருள் பொறியாளர்(Software Engineer) அருண். இவர்கள் மூவருக்கும் இடையே எந்த ஒரு பொதுவான தொடர்பும் இல்லை—வயது, தொழில், வசிப்பிடம் என அனைத்தும் வேறு வேறாக இருந்தன.

நகரம் முழுவதும் இந்தத் தொடர் மர்மங்களால் பதற்றத்தில் இருந்தது. இந்தக் காணாமல் போன சம்பவங்களுக்குப் பின்னால் ஒரு சீரியல் கடத்தல்காரன் இருக்கிறானா, அல்லது ஏதேனும் ஒரு ரகசிய அமைப்பு செயல்படுகிறதா என்று ஊடகங்கள் ஊகித்தன. ஆனால், கதிரின் கவனம் ரசீதுகளில் இருந்தது.

“13 ரூபாய் 71 பைசா.” மூன்று நபர்களுமே கடைசியாக வாங்கிய மளிகைப் பொருட்களுக்கான மொத்த பில் தொகை. கோகுல் 500 ரூபாய்க்குக் கொடுத்துவிட்டு, ₹13.71-ஐச் சில்லறையாகச் சரியாக எண்ணிக் கொடுத்திருக்கிறார். பேராசிரியர் லீலா கிரெடிட் கார்டில் ஸ்வைப் செய்தபோதுகூட, கணினி அந்தத் தொகையைத்தான் காட்டியிருக்கிறது. அருண் கூகிள் பே மூலம் அதே தொகையைச் செலுத்தியிருக்கிறார். இது விபத்து அல்ல; இது ஒரு சட்டம்.

கதிர் தனது சக ஊழியர்களிடம் இந்தக் கோணத்தைப் பற்றிப் பேசினார். “இது ஒரு விசித்திரமான விஷயம், கதிர். ஒருவேளை கடைக்காரர் பைத்தியக்காரனாக இருக்கலாம், அல்லது இது ஒரு தற்செயலான நிகழ்வு. 13.71ஐ வைத்துக்கொண்டு என்ன செய்ய முடியும்?” என்று கேட்டார்கள்.

துப்பறியும் அதிகாரி

“தற்செயல் ஒருமுறை நடக்கும். மூன்று முறை நடந்தால், அது ஒரு செய்தி. மூன்று வெவ்வேறு நபர்களுக்கு, வெவ்வேறு பொருட்களுக்கு, அதே தொகை வருவது அசாத்தியமானது,” என்று கதிர் முடிவெடுத்தார்.

அத்தியாயம் 2: பாரதி மளிகைக் கடை

                       கதிர், கோகுல், லீலா மற்றும் அருண் ஆகியோர் கடைசியாகச் சென்ற, 'பாரதி மளிகை' என்ற சிறிய கடைக்குச் சென்றார். அந்தக் கடை நகரின் பழமையான சந்து ஒன்றில் ஒதுக்குப்புறமாக இருந்தது. வாசலில் ஒரு சிறிய செம்பருத்திச் செடி வாடிக் கிடந்தது. உள்ளே, கடைக்காரர் வசந்தன் சாவகாசமாக அமர்ந்திருந்தார். சுமார் 60 வயதான அவர், கனிவான கண்களும், சோர்வான முகமும் கொண்டிருந்தார்.

“ஐயா, இந்தக் கடையில் சமீபத்தில் நடந்த மூன்று பரிவர்த்தனைகள் பற்றி விசாரிக்க வந்திருக்கிறேன்,” என்று கதிர் அந்த மூன்று ரசீதுகளையும் நீட்டினார்.

வசந்தன் அந்த ரசீதுகளைப் பார்த்தார். அவரது முகம் மாறியது. “ஆமாம், கோகுல் ஐயா, லீலா அம்மா, அருண்... மூவருமே நல்லவங்க. கடைசியாகப் பார்த்தது நான்தான்.”

“இந்த 13.71 என்ற எண் ஏன் திரும்பத் திரும்ப வருகிறது?”

வசந்தன் இருமினார். “அது... அது என் கடையின் அதிர்ஷ்ட எண். காலையில் கடை திறந்ததும், முதல் மூன்று பரிவர்த்தனைகளிலும் அந்தத் தொகையை வருவதற்கு நான் எப்படியாவது முயல்வேன். கடவுள் நம்பிக்கைதான் ஐயா. அந்த எண்ணைக் கையால் ரசீதில் எழுதிவிடுவது என் வழக்கம். அந்த மூன்று ரசீதுகளிலும், நான் பணத்தைப் பெற்றுக்கொண்டு, தொகையை நானே எழுதினேன்.”

கதிர் கூர்ந்து கவனித்தார். “நீங்கள் வேண்டுமென்றே அந்த எண்ணை எழுதுகிறீர்கள். ஆனால், அவர்கள் ஏன் அதை மறுக்காமல் கொடுத்தார்கள்? கோகுல் சரியாக 71 பைசாவை எங்கிருந்து எடுத்தார்?”

“எனக்குத் தெரியாது, ஐயா,” என்று வசந்தன் கண்ணில் நீர் வழியக் கூறினார். “அது என் வழக்கம், அவ்வளவுதான். அவர்கள் அதைப் பற்றிப் பேசவில்லை. பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டு அமைதியாகச் சென்றுவிட்டார்கள்.”

கதிர் அந்தக் கடை முழுவதும் சுற்றினார். பழமையான மளிகைப் பொருட்கள், தூசடைந்த ரேக்குகள். கடைக்குப் பின்னால் ஒரு சிறிய பூட்டிய அறை இருந்தது. “அது என்ன?” என்று கதிர் கேட்டார். “இங்கேதான் என் கணக்கு வழக்குகளை வைத்திருக்கிறேன்,” என்று வசந்தன் பதிலளித்தார். அவரது குரலில் ஒரு விதமான பதட்டம் இருந்தது.

அப்போதுதான், கதிர் கவனித்தார்: கடையின் சில்லறைப் பெட்டியில், மற்ற நாணயங்களுடன் ஒரு விசித்திரமான நாணயம் கிடந்தது. அது வழக்கமான 50 பைசா காசின் அளவில் இருந்தது, ஆனால் முழுவதும் கறுத்து, வித்தியாசமான உலோகக் கலவையில் இருந்தது. வசந்தன் அதைப் பார்க்கும் முன்பே, கதிர் அதை லாவகமாக எடுத்துத் தன் பையில் போட்டுக்கொண்டார்.

அத்தியாயம் 3: செப்புக் காசின் ரகசியம்

                 வசந்தன் உண்மையைக் மறைக்கிறார் என்று கதிர் உறுதியாக நம்பினார். அவர் மூன்று காணாமல் போனவர்களின் வீடுகளிலும் இரண்டாவது முறையாகத் தேடுதல் நடத்தினார். முதல் தேடலில் சாதாரணமாகக் கடந்துபோன சிறிய பொருட்கள் இப்போது அவருக்கு முக்கியத் தடயங்களாகத் தோன்றின.

கோகுலின் ஆடம்பரமான வீட்டில், ஒரு பழங்கால மர மேஜையின் ஓரத்தில், கதிர் தான் கடையில் கண்ட அதே போன்ற ஒரு செப்புக் காசு இருப்பதைக் கண்டுபிடித்தார். அந்தக் காசு முற்றிலும் கறுப்பு நிறத்தில் இருந்தது, 1971-ஆம் ஆண்டு இந்திய நாணயம் போல் இருந்தது. அதன் ஒருபுறம் கூர்மையான ஆயுதத்தால் '13' என்ற எண் ஆழமாகக் கீறப்பட்டிருந்தது. அது ஒரு தனிப்பட்ட அடையாளம் போல் இருந்தது.

பேராசிரியர் லீலாவின் சிறிய அப்பார்ட்மெண்டில், அவரது புத்தக அலமாரியில் இருந்த ஒரு பழைய லெதர் பைக்குள் அதே செப்புக் காசு இருந்தது. அருணின் நவீன கம்ப்யூட்டர் மேஜைக்கு அடியிலும் அதே காசு கிடைத்தது.

கதிர் மூன்று காசுகளையும் தன் கையில் வைத்திருந்தார். இப்போதுதான் மர்மம் ஆழமானது. இந்த '13.71' என்பது பணமாக இருக்க முடியாது. இது ஒரு மறைக்கப்பட்டச் சங்கேதம் (Hidden Code). அந்தக் காசுதான் அதைச் செயல்படுத்தும் விசை (Key).

கதிர், காசுகளைப் பரிசோதனைக்கு அனுப்பினார். ஆய்வு அறிக்கை சில நாட்களில் வந்தது, அது அதிர்ச்சிகரமானது:

1. உலோகக் கலவை: காசு, இந்திய அரசு பயன்படுத்திய செப்புக் கலவை அல்ல. இது மிக அதிக அளவில் நிக்கல் மற்றும் சிலிக்கான் கலந்த ஒரு மின்கடத்திப் பூச்சுடன் (Conductor Coating) காணப்பட்டது.

2. கதிர்வீச்சு: அதில் கீறப்பட்ட '13' என்ற எண், காசின் மின்கடத்திப் பூச்சில் ஒரு விசித்திரமான கதிர்வீச்சுத் துடிப்பை (Radiation Pulse) உருவாக்குகிறது.

கதிர் தன் மேஜையில், '13.71' என்ற எண்ணையும், 'செப்புக் காசு' என்ற வார்த்தையையும் எழுதினார்.

“செப்புக் காசு + 13 = 13.71”

13.71 என்னவாக இருக்க முடியும்? கதிர் திடீரென தன் இளமைக் கால ஹாபியை நினைவுகூர்ந்தார்: ரேடியோ.

அத்தியாயம் 4: எண் அல்ல, அது அலைவரிசை

          காணாமல் போன மூவரின் அன்றாட நடவடிக்கைகளை மீண்டும் ஆய்வு செய்ததில் ஒரு பொதுவான விஷயம் வெளிப்பட்டது: அவர்கள் மூவருமே, அருகிவிட்ட ஒரு பொழுதுபோக்கிற்காகச் சந்தித்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் அனைவரும் ஒருமுறை "அதிர்வெண் தேடிகள் சங்கம்" (Frequency Seekers Society) என்ற குழுவில் உறுப்பினர்களாக இருந்திருக்கிறார்கள். இந்தச் சங்கம், ஒரு கைவிடப்பட்ட, மலை உச்சியில் உள்ள ஒரு பழங்கால ஆய்வுக் கட்டிடத்தில் இருந்து வரும் ஒரு மர்மமான, விசித்திரமான ரேடியோ அலைவரிசையைக் கேட்க முயற்சித்துள்ளது.

செப்புக் காசு மற்றும் ரேடியோ அலைவரிசை

கதிர் உடனடியாக அந்த ரேடியோ அலைவரிசையின் மதிப்பைத் தன் வயர்லெஸ் கருவிகளில் தேடினார்.

அலைவரிசை: 13.71 மெகாஹெர்ட்ஸ்.

ஆம்! ₹13.71 என்பது பணமோ, அதிர்ஷ்ட எண்ணோ அல்ல. அது ஒரு ரகசிய அலைவரிசை (Secret Frequency). காணாமல் போனவர்கள் அனைவரும் இந்த அலைவரிசையை அறிய வந்திருக்கிறார்கள். செப்புக் காசு + 13 = 13.71 மெகாஹெர்ட்ஸ். அந்தக் காசு என்பது, 13-ஐக் கீறி, அந்த 13.71 மெகாஹெர்ட்ஸ் அதிர்வெண்ணைப் பெறும் ஒரு தனிப்பட்ட ஆண்டெனா (Antenna).

ஆனால், ரேடியோ அலைவரிசைக்காக ஏன் ஒரு மளிகைக் கடை ரசீது? அது எப்படி ஆட்களைக் காணாமல் போகச் செய்யும்?

அத்தியாயம் 5: மலை உச்சி ரகசியம்

          அதிகாலை 3 மணியளவில், கதிர் அந்தக் கைவிடப்பட்ட ஆய்வுக் கட்டிடத்தை அடைந்தார். நகரம் அப்போது உறங்கிக் கொண்டிருந்தது. பழுப்பேறிய கற்களால் ஆன அந்தக் கட்டிடம், ஒரு காலத்தில் ஆங்கிலேயர்கள் பயன்படுத்திய தொலைத்தொடர்பு மையமாக இருந்திருக்க வேண்டும்.

ஆய்வுக் கட்டிடம்

உள்ளே ஒரே இருட்டு. கதிர் டார்ச் அடித்தபடி சென்றார். பழைய மரச் சத்தங்களும், காற்றின் ஓசையும் தவிர வேறு சத்தம் இல்லை. கட்டிடத்தின் மூன்றாவது தளத்தில், மையத்தில் இருந்த ஒரு அறைக்கு வெளியே, பழைய ரேடியோ டிரான்ஸ்மிட்டர்களுக்கான கேபிள்கள் தரையில் கிடந்தன. அறை பூட்டப்படவில்லை.

கதிர் கதவைத் திறந்தார்.

உள்ளே, ஒரு பழைய, துருப்பிடித்த ரேடியோ டிரான்ஸ்மிட்டர் இயந்திரம் மௌனமாக இருந்தது. அறையின் மையத்தில் இருந்த ஒரு கருப்புப் பலகையில், சுண்ணக்கட்டியால் ஒரு விஷயம் தெளிவான தமிழில் எழுதப்பட்டிருந்தது:

"13.71 திரும்பப் பெறப்பட்டது"

"காலத்தின் வாசல் திறந்தது. ரசீதுகள் மட்டுமே பிணைப்பு."

தரையில், ஒரு மூலையில், லீலா, கோகுல் மற்றும் அருண் ஆகியோரின் உடைகள் மட்டும் சுத்தமாக மடித்து வைக்கப்பட்டிருந்தன. அவர்களுக்குச் சொந்தமான கைக்கடிகாரங்கள், மோதிரங்கள், பர்ஸ்கள்—அனைத்தும் அங்கிருந்தன. ஆனால், அவர்களோ அல்லது கடைக்காரர் வசந்தனோ அங்கு இல்லை.

கதிர் அதிர்ந்தார். இந்த மளிகைக் கடைக்காரர்தான் இந்த முழு அமைப்பையும் இயக்குபவர். அவர் இந்தக் காணாமல் போன சம்பவங்களுக்குக் காரணமானவர் மட்டுமல்ல, அவரும் காணாமல் போயிருக்கிறார்.

அந்த அறையின் தரையில், நூற்றுக்கணக்கான காலியான, ஆனால் பயன்படுத்தப்பட்ட மளிகைக் கடை ரசீதுப் புத்தகத்தின் பக்கங்கள் சிதறிக் கிடந்தன. அனைத்தும் ஒரே நிறுவனத்தின், பாரதி மளிகையின் ரசீதுகள்.

அத்தியாயம் 6: வசந்தனின் டைரி

        கதிர், ரசீதுகளைப் பார்த்தபடி குழப்பத்தில் அமர்ந்தார். அந்த ரசீதுகள் எதற்காக? அவர் எழுந்து நடக்கும்போது, அவரது காலின் கீழ் ஒரு செங்கல் விலகியது. அதன் அடியில் ஒரு சிறிய, மரத்தாலான பேழை இருந்தது.

பேழை பூட்டப்பட்டிருந்தது. கதிர் சில்லறைப் பெட்டியிலிருந்து எடுத்த அந்தச் செப்புக் காசைக் கொண்டு பேழையின் பூட்டுத் துளையில் நுழைத்தார். காசின் விசித்திரமான அளவு சரியாகப் பொருந்தியது. பூட்டு லேசாகத் திறந்தது.

வசந்தனின் டைரி

உள்ளே இருந்தது கடைக்காரர் வசந்தனின் பழைய, கிழிந்த டைரி. அதன் பக்கங்கள் காலத்தின் ரகசியங்களைச் சுமந்திருந்தன:

டைரி குறிப்பு, தேதி: 21/04/

"இன்று, பல வருட முயற்சிக்குப் பின், 13.71 மெகாஹெர்ட்ஸ் அதிர்வெண்ணில், நான் ஒரு ஒளியைப் பார்த்தேன். ஒரு வெள்ளை ஒளிக் கற்றை. அது ஒரு இடத்திற்குச் செல்லும் பாதையாகத் தெரிந்தது. அது நேரத்தின் பிழை (Time Anomaly). நான் அதை 'வாசல்' என்று அழைக்கிறேன். அந்த வாசல், மனிதர்களைக் காலப் பயணத்திற்குக் கடத்திச் செல்கிறது என்று என் மனம் சொல்கிறது."

டைரி குறிப்பு, தேதி: 05/06/

"நான் வாசலில் நுழைந்தேன்... ஆனால் திரும்ப வர வழியில்லை. அந்த ஒளி, திரும்ப வர ஒரு பிணைப்பு எண்ணைக் (Binding Number) கோருகிறது. அது, நாம் கடைசியாகச் செலுத்திய அல்லது பெற்ற மதிப்பைத் திரும்பத் திரும்பச் (Repeat Value) செலுத்தி, அதன் மூலம் கால ஆற்றலைச் சேமித்தால் மட்டுமே திரும்பி வர முடியும் என்று உணர்ந்தேன். அந்த எண் 13.71 ஆக இருக்க வேண்டும். அந்தப் பழைய செப்புக் காசு, வாசலைத் திறக்கும் விசை, ஆனால் ரசீதுதான் ஆற்றலைச் சேமிக்கும் பாத்திரம் (Energy Vessel). அந்த ரசீதின் தொகையைச் சரியாக '13.71' என்று எழுதினால், வாசல் மீண்டும் திறக்கும்."

டைரி குறிப்பு, தேதி: 14/10/

"கோகுல், லீலா, அருண். மூவரும் என்னைப் போலவே அந்த அலைவரிசையைக் கண்டவர்கள். அவர்களுக்கு நான் உதவியாக இருக்க விரும்பினேன். ₹13.71 தொகையைப் போட்டு, அவர்கள் செலுத்தும்படி செய்தேன். அந்தக் காசு அவர்களது உடமையில் இருந்திருந்தால், அவர்கள் திரும்பி வந்துவிடலாம் என்று நினைத்தேன். ஆனால், அவர்கள் யாரும் திரும்ப வரவில்லை. அவர்கள் வேறு ஏதோ ஒரு காலத்திற்குள் மாட்டிக் கொண்டார்கள். நான் தோல்வியடைந்துவிட்டேன்."

டைரி குறிப்பு, தேதி: 17/11/

"இன்று கதிர் வந்தான். என் பயம் உண்மையானது. என் ரகசியம் வெளிப்பட்டுவிட்டது. ஆனால், அந்த வாசலைக் கண்டுபிடித்த அனைவரும் அதற்குள் செல்ல வேண்டிய விதி என்று நினைக்கிறேன். நான் இப்போது என் கடைசி முயற்சியைச் செய்யப் போகிறேன். என் திரும்பத் திரும்ப வரும் மதிப்பு (My Repeat Value) என்பது என் கடையில் உள்ள அந்த ஒரேயொரு ரசீது புக்கின் கடைசிப் பக்கம் மட்டும்தான். இந்தப் பக்கத்தில் ரசீது எழுதியவுடன் தான் அந்தக் கட்டிடத்தின் கதவு திறக்கும். நான் அவர்களைக் காணச் செல்கிறேன். என்னை நானே அந்த வாசலுக்குள் தள்ளிக் கொள்கிறேன்."

டைரியின் கடைசிப் பக்கம் கத்தரித்து எடுக்கப்பட்டிருந்தது.

அத்தியாயம் 7: திரும்பத் திரும்ப வரும் விதி

கதிர் டைரியை மூடினார். அந்த மர்மத்தின் மையப்புள்ளி புரிந்தது: '13.71' என்பது காலப் பயணத்திற்கான நுழைவாயிலைத் திறக்கப் பயன்படும் அலைவரிசை, செப்புக் காசு அந்த அலைவரிசையைப் பிடிக்கும் ஆண்டெனா, மற்றும் மளிகைக் கடை ரசீதுடன் கூடிய ₹13.71 என்ற தொகை, திரும்பி வருவதற்கான ஆற்றல் சடங்கு (A recurring ritual).

கதிர் விரைந்து அங்கிருந்து வெளியேறத் திரும்பினார். அவர் வந்த பாதை முழுவதும், அவர் காலடித்தடங்கள் இருந்தன. ஆனால், அவர் ஆய்வுக்கூட அறையிலிருந்து வெளியே வந்து திரும்பிப் பார்க்கும்போது, தரையில் இருந்த காலடித்தடங்கள் எதுவும் இல்லை. அவை சுத்தமாக மறைந்திருந்தன. அவருக்குள் லேசான நடுக்கம் ஏற்பட்டது.

அப்போது, டிரான்ஸ்மிட்டர் அறையின் கதவு, பின்னால் ஒரு மெல்லிய சத்தத்துடன் தானாக மூடத் தொடங்கியது. "சக்..." என்ற ஒலி கேட்டது. உள்ளே இருந்த கருப்புப் பலகையில் சுண்ணக்கட்டிச் செய்தி திடீரென மங்கியது. அந்த அறையில் இருந்து ஒரு மெல்லிய, ஆனால் தெளிவான ரேடியோ அலைவரிசை மீண்டும் ஒலித்தது: 13.71 மெகாஹெர்ட்ஸ்.

கதிர் பதறிப் போய் ஓடினார். அவர் சத்தமாகப் படிகளில் இறங்கினார். காலப் பயணத்தின் வாசல் அவரை நோக்கி இழுக்கிறது என்று அவருக்குள் ஒரு குரல் சொன்னது. 

கதிர் தன் சட்டைப் பைக்குள் கையை விட்டார். அவர் கடைக்காரர் வசந்தனின் சில்லறைப் பெட்டியிலிருந்து எடுத்த அந்தச் செப்புக் காசு அங்கே இருந்தது.

அவர் கட்டிடத்தின் இறுதிப் படியைக் கடந்து, வெளியே புல்வெளியில் ஓடத் தொடங்கினார். ஆனால், ஓடினபிறகும் அவர் வெளியே வந்து சேரவில்லை.

அவர் இருந்த இடம் மீண்டும் அதே ரேடியோ டிரான்ஸ்மிட்டர் அறைதான். கதவு மூடப்பட்டுவிட்டது. அவர் டைரியை எடுத்த அதே இடத்தில் இப்போது அவர் நின்று கொண்டிருக்கிறார். தரையில் கிடந்த ரசீதுகளுக்கு மத்தியில், ஒரு புதிய ரசீது மட்டும் இன்னும் எழுதப்படாமல் காத்திருந்தது.

கதிர் தனது சட்டைப் பையைத் தொட்டுப் பார்த்தார். அங்கே இருந்தது ஒரு ரசீது. யாரோ ஒருவர் சமீபத்தில் அவருக்குக் கொடுத்தது. அதில் கதிரின் கையெழுத்தில் கடைசியாக எழுதப்பட்டிருந்தது: ₹13.71.

அவர் கோப்பிலும் "காணாமல் போனவர்" என்ற முத்திரை விழுந்தது.

முடிவுரை: துப்பறியும் அதிகாரியான கதிர் சண்முகத்தின் கோப்பு, காணாமல் போனவர்களின் பட்டியலில் சேர்க்கப்பட்டது. கோப்பு எண்: நான்கு. கதிரின் சக ஊழியர்கள், கடைசியாகக் கிடைத்த ஆதாரத்தை ஆராய்ந்தனர்: கதிரின் சட்டைப் பையில் இருந்த ஒரு மளிகைக் கடை ரசீது. அதில் எழுதப்பட்டிருந்த தொகை: ₹13.71. அது வெறும் பணமல்ல. அது காலப் பயணத்தின் தொடர்ச்சியான சங்கிலி. அந்த மர்மம் திரும்பத் திரும்ப வந்து கொண்டேயிருந்தது.